Kleine witte bloemetjes

Op de dag van mijn eerste Tjiftjaf (11 maart) wat aandacht voor de diverse kleine witte bloemetjes die nu overal te zien zijn. Stiekem zijn ze er al een paar weken, maar nu met de 'warme' lentedagen (tussen 10-15 graden) zijn ze massaal te zien op plekken die niet al te betreden zijn en wat zandig zijn.

Typische zandige groeiplaats op het zuiden van de Vroegeling

Ik heb het over de Vroegeling (Erophila verna) en over de Kleine veldkers (Cardamine hirsuta). Als je naar de respectievelijke verspreidingskaartjes kijkt dan is al te zien dat deze soorten overal voorkomen. Ze hebben meer gemeen, het zijn beide kruisbloemigen, wit en klein. Ze zijn uit elkaar te houden op basis van de volgende kenmerken:

Vroegeling

- Vroegeling heeft een rozet van spatelvormige gave bladeren
- Vroegeling heeft meestal een onbebladerede stengel
- Hauwtjes (de doosvrucht waar het zaad in zit) zijn afgeplat, eirond tot langwerpig

De Kleine veldkers (directe familie van de Pinksterbloem en wat betreft smaak (probeer het maar eens) gelijk aan de tuinkers) kan naast de Vroegeling gevonden worden. Het is ongeveer even groot maar:

Kleine veldkers

- heeft vaak een bebladerde stengel
- een rozet van bladeren die zijn opgedeeld in zogenaamde stengelbladslippen
- de hauwtjes zijn veel langer dan breed en steken eigenlijk altijd boven de nog bloeiende bloemen uit zoals ook goed te zien is in de hiernaast opgenomen foto.

Binnen dit biotoop (zandige randen langs stoep en straat) is het het mogelijk om nog een kers tegen te komen de Aziatisch veldkers. Deze nieuwkomer (voor het eerst in 2009 gemeld) lijkt erg op de Kleine veldkers en Bosveldkers. Die laatste is vooral in vochtige bossen aan te treffen. De Aziatische veldkers wordt vaak over het hoofd gezien en is te onderscheiden van de andere twee genoemde soorten door kale bovenkant van de bladeren en de afwezigheid van rozetbladen. Helaas geen foto van deze soort.

Vroegeling op de kade muur

Kleine veldkers op de kade muur

Meer lezen over de Vroegeling kan op Wikipedia.

Gerrit Hendriksen